La Jeunesse de la Vieillesse

Veertig jaar is de ouderdom van de jeugd, maar 50 jaar is de jeugd van ouderdom is de stelling Van Victor Hugo.

Zo leerde ik mijn makker Kris Wauters kennen tijdens de Olympische Spelen van 2008 in Peking. Het muzikale brein achter Clouseau liet toen al een heerlijke indruk na en het was steeds gezellig toeven zonder capsones. Onze Kris, immer speels, met hier en daar een schalkse mop, zo heeft hij zijn innerlijk kind altijd bij zich waar hij ook gaat.

Het siert Kris om zo super gewoon, toegankelijk en warm in het leven te staan. Uit het interview blijkt dat hij nog steeds die gewone ik is gebleven en dat hij ook niet anders wenst behandeld te worden. Je zou denken dat de superster van Clouseau evengoed de decadenties van menig popster zou kunnen hanteren, maar niets is minder waar. Met pretoogjes vertelt hij fier over zijn sociaal geëngageerde familie met zes kinderen, waar het entertainment nooit ver weg was. Kortom zo vertelt Kris het heeft er altijd wel wat ingezeten.

Ook het hoofdstuk Clouseau hebben we uitvoerig besproken, al is het niet mijn bedoeling om de hele geschiedenis van de band te beschrijven. Wel ben ik nieuwsgierig naar de beleving van Kris hieromtrent.

Eigenlijk vertelt hij, was er toen in het Vlaamse muziek landschap enkel de Kreuners en de Schlagers, maar daar tussenin was niets te vinden en al zeker geen pop. Iets nieuws binnen het muziek landschap was absoluut nodig en misschien ligt daar wel het geluk dat we op dat moment hadden.

Wat begon met wat muziek maken tijdens de kermis op het dorpsplein (Dworp free podium zie ik hem nostalgisch grijnzen), zou in de jaren tachtig omslaan in een nooit geziene Clouseau manie met zowel voor- als tegenstanders. Toen we in '89 Anne uitbrachten , was de hysterie compleet en kregen we waanzinnige beelden te zien bij sommige optredens, waarbij mensen (veelal gillende tiener meiden) tijdens optredens door en over het podium naar de E.H.B.O posten werden gesleurd om terug bij adem te komen.

In die tijd waren we nog jong en wisten we niet echt hoe we hiermee moesten omspringen. Het was enerzijds een grote euforie als band, maar anderzijds was het ook tijd om verdere rampen te voorkomen. Het was toen dat we de frontstage lanceerden in het Vlaamse landschap. Zo heeft elk voordeel ook een nadeel of andersom. De Vlaamse, alsook Nederlandse muziekscène sloeg helemaal op hol, maar Kris behield steeds de mij welbekende rust over zich heen. Als men Kris aansprak in de VIP lounge met:" Colaatje voor Mijnheer?", werden de vriendelijke obers vertelt, zeg beste ik heb benen hoor en zal mijn cola zelf wel nemen. Ik bedankte steeds voor oeverloos gezwam of dingen die ik zelf ook wel kon! Verwaandheid maakt lui, toch Rik? Omdat het hier toch over muziek gaat, klinkt me dit als muziek in de oren!

In de jaren negentig wilden we de Vlaamse muziekwereld even achter ons laten en kregen we van de grote rockband Roxette de kans om hun voor programma te spelen. Het was in die tijd dat we onze nummers ook in het Engels brachten en met 'closing counters' deden we het lang niet slecht in Europa. Ook hier voel ik zijn bescheidenheid en doe maar gewoon gehalte. Daarnaast kwam half de jaren negentig de grunge overgewaaid uit de States en bracht Stijn Meuris ook weer wat vernieuwend werk. Hoe voelde dat dan voor jou dan aan vriend?

Awel makker, wat ik nu straf vind is dat net gij, als zijnde niet journalist, begint over datgene, waar ik echt over wil spreken, met name muziek!

Ja Kris hoe zit dat nu eigenlijk met je muziek?

Hoe ontstaat dat eigenlijk? Wel, meestal zet ik me achter de piano, kijk even rond, naar whatever en dan komt er een soort deuntje op in mijn hoofd en van daaruit begin ik verder te spelen. Daarna bespreek ik dit met enkele van mijn tekst schrijvers en zo wordt een lied geboren.

Vanaf dan begint eigenlijk het grotere werk, schrijven, herschrijven, herspellen tot in het kleinste detail.

En dit is net hetgeen waar het allemaal rond draait! Mijn oeverloze passie voor de muziek! Ik eet, drink en adem zelfs muziek. Wat het zo leuk maakt is dat muziek zo'n grote meerwaarde kan betekenen voor iedereen.

Als men mij nu vraagt wat ik doe voor beroep kan ik tenminste zeggen:" Ik maak mensen dolblij door mijn passie, de muziek.

En wat die anderen betreft?

Ach, mensen die vol passie voor muziek werken, gunnen het elkaar allemaal, want we weten het allemaal hoor: " Muzikant zijn, is de schoonste job die er is.

Iets creëren vanuit het niets en daar anderen gelukkig mee maken, ken jij iets mooier dan (lacht)?